ابرمیم

ارسال به

• برچسب ها: غزل،  

ارسال به

سر گیسوی تو دارم

عاشقم من، بی‌قرارم

می‌خوام امشب واسه دستای یخت گرما بیارم

می‌خوام از فلسفه چشم سیات سردربیارم

حالا که نیستی کنارم

حالا که نمیشی یارم

شده چار فصل دلم غم، تو زمستون یا بهارم

مثل یاکریم یول گیج می‌خورم، این شده کارم

مثل گرگای بیابون ول و هارم

زهر مارم

از عسل‌ها در فرارم

باید امشب عینهو ابرا ببارم

شب سرمای پاییز، شب شب لرزه‌های زارم

اگه بشمرم برات دار و ندارم، می‌بینی نداشته‌های بی‌شمارم

نه حساب و حال زندگونی دارم

نه توان و تاب رفتن زیر دارم

آخ به چشمی که فرورفته بهش لطمه خارم

آخ به خلوتی که نیست گوشه غارم

تا بزارم

تا بنالم از صمیم دل برای موندنم تو شب تارم

به تو آخرش همه‌ش رو می‌سپارم

گوش عالم کر میشه از این هوارم

چشم دریا کور شد از گرد و غبارم

آخه با کی بگمت؟ گلم، نگارم

با کدوم جونوری من تو رو در میون بذارم؟

تنگ می‌خوام تموم آسمونا رو فشارم

بس که لای این دو آسیا به آسیب و فشارم

درد بیهوده‌ای از تو مونده اینجا یادگارم

گور به گور شدم، شبا یک خواب آسوده ندارم

پشت یک گله خیال خالی از فایده سوارم

کاش نبودم یا نمی‌کردی شکارم

آخ که دیگه طاقت شعرو نیارم

چون نمی‌دونم همون که گفتمش گفتم و چارم

اما این بارون آذر شده همرنگ آذارم[1]

من عاشق شدم، اگرچه یخده عقل یله دارم

2 آذر نودوسه

• برچسب ها: ترانه،  

ارسال به

در محضر امام باقر (سلام‌الله‌علیه) بودم. طفلی در حال بازی وارد شد. امام برخاستند، او را به آغوش کشیدند و فرمودند: «پدر و مادرم فدایت باد!» رو به من فرمودند: «این کودک بعد از من امام شما خواهد بود. تو باید از علومش بهره‌مند شوی. این همان صادقی است که رسول‌الله (صل‌الله‌علیه‌وآله) بشارتش را داده.» با پایان سخنان امام، حضرت صادق (سلام‌الله‌علیه) خندیدند و چهره‌شان سرخ شد. امام فرمودند: «آنچه می‌خواهی از او سؤال کن.

گفتم: «خنده از کجا سرچشمه می‌گیرد؟» آن کودک لب گشود: «اندیشه از قلب، غم از کبد، تنفس از ریه و خنده از طحال سرچشمه می‌گیرد.» با شنیدن این پاسخ، برخاستم و پیشانی‌شان را بوسیدم. (بحارالانوار، ج 47، ص 15)

• برچسب ها: اهل‌بیت، مدرسه‌نما،  

ارسال به

• برچسب ها: سیاهه،  

ارسال به

• برچسب ها: غزل،  

ارسال به

در روزهای گرم تابستان نودوسه، سه‌شنبه‌های نیم‌خوشی داشتم. کلاس ویراستاری استاد صلح‌جو در شهر کتاب مرکزی تهران واقع بود و تا آخر نیز برایم بی‌رونق نشد. قصه‌ای از حاضرجوابی ادبا در آن محفل شنیدم که اشتباهاً بی‌ادبی‌اش کم بود!

وقتی صحبت از پسوند «ئیّت» عربی شد، ایشان خاطره‌ای گفتند. مطلعید که برخی از ویراستاران پیوند این مصدرساز با واژه‌های فارسی را جایز نمی‌دانند، هرچند برخی نام تصرف فارسیانه بر آن می‌نهند. به درستی و نادرستی این‌ها کاری ندارم.

جناب صلح‌جو نقل می‌کرد از یک استاد ادبیاتی درباره واژه خوبیت پرسیده بودند. ایشان نیز با رندی تمام پاسخ داده بود: «عین خریت است!» حالا معلوم نیست ساخت خوبیت و خریت یکی است یا استعمال خوبیت کاری خرانه است یا هر دو، و نه هیچ کدام. بخشی از هنر ادیبانه سخن کژتاب و چندپهلو گفتن و بر مرزهای مفاهیم مخاطب حرکت کردن است.

• برچسب ها: طنز،  

ارسال به

• برچسب ها: دوبیت،  

ارسال به

• برچسب ها: غزل،  

ارسال به

این واقعیتی است که اغلب مردم بنیانی ندارند. هر بادی به سویی می‌بردشان. فطرت ثانویه‌شان پوششی بر فطرت اولیه شده و با هر غریو و فریادی به سویی می‌روند. اکثر ایمان ندارند. اکثرشان نمی‌اندیشند. آنان‌اند که در دین داخل می‌شوند با نصر و فتح و دین‌دار نمی‌شوند. اگر می‌شدند، با بادی مخالف سوی باطل سوق پیدا نمی‌کردند. «مردمان یا عالم‌اند یا پیرو علما یا پشه‌های مردابی که باد مدبر آن‌هاست.» این تکه‌ای از کلام امیرالمؤمنین سلام‌الله‌علیه است. که من از خود چیزی ندارم.

من از خود چیزی ندارم. این واقعیتی است در مورد من. در همان طایفه همج‌الرعا جا دارم. قوتی در نفسم نیست که بر دعوت‌ها و عودت‌ها برآیم. هر سخنی را می‌پذیرم و به هر وعده‌ای دل می‌دهم. مدام فریب می‌خورم. اله من هوای من است. منگ و ملنگ سوی چاه مشتاقانه می‌دوم. با کشمشی گرمی‌ام می‌شود و با مویزی سردی‌ام می‌شود. کدام سلسله را مؤسس بوده‌ام؟ کدام حکومت را برانداخته‌ام؟ همیشه زیر بیرق‌ها سینه زده‌ام و در عرسات رقصیده‌ام، بی‌آنکه بدانم چرا بر سر زده‌ام و چرا بر پا چرخیده‌ام.

درد بی‌مبنایی و سرگشتگی آدمی را به هر آغوشی می‌کشاند. از این درد فراوان باید بنالم. اما ناله‌های بی‌مبانیان به چه درد جهانیان می‌خورد؟ همین که خودم از نومیدی می‌سوزم و نمی‌دانم چرا، کافی است. هزار واژه داشتم و سوخت.

• برچسب ها: سیاهه،  

ارسال به

• برچسب ها: غزل،  

ارسال به

جشنوارۀ 36 واقعاً با قبلی‌ها متفاوت بود. موضوعات متفاوت و خوبی در آن حضور داشت. از درونی‌ترین مسائل انسانی مانند ترس و تنهایی، تا موضوعات خانوادگی و معضلات اجتماعی مثل اعتیاد، طلاق، خشونت و شغل زنان، و حتی مسئله‌های سیاسی و برون‌مرزی همچون داعش و عرب‌های حاشیۀ خلیج فارس در جشنواره پررنگ حاضر شدند.

اما آنچه این دوره را متمایز می‌کرد، تمرکز خاصی بود که بر سینمای مقاومت صورت گرفت. بخشی از این پرداخت ناشی از سرمایه‌گذاری سازمانی بر آن بود. ولی این پرداخت نشان داد سینمای مقاومت، چه دفاع مقدس چه جبهه سوریه، هنوز هم ظرفیت‌های بسیار بالایی برای سینمای ایران دارد. استقبال مردم از این فیلم‌ها نیز نشانگر در جریان بودن گفتمان مقاومت، بر خلاف شعارهایی که علیه آن مطرح می‌شود، در میان اجتماع است.

• برچسب ها: فیلم، جشنواره فجر، مسجدنما،  

ارسال به

در جوانی فراق جایز نیست / داغ بر روی داغ جایز نیست

حضرتِ آفتاب اینجا نیست / به خدا صد چراغ جایز نیست

قو کنارت، قناریان یارت / با تو بانگِ کلاغ جایز نیست

از چه من را گرفته‌ای به گلو؟ / در گلو اختناق جایز نیست

شوق در دل که دیده می‌گوید: / با من این اشتیاق جایز نیست

در خیالم، خیالِ خالِ خیال / در خیالم، خیالِ خیلِ مُحال

حالِ نالی که بال در بالش / پرزنان در پرانِ بالشِ بال

تا ننالم نگیرمت در بر / تا نجوشم نیفتمت دنبال

راه بگشا که بسته‌ام از نو / حمله‌ای کن بر این خیالِ خیال

پی‌نوشت: غزل آشفته‌ای است، می‌دانم. نه حرف رَوی در او رعایت شده، نه مطلع‌گردانی به‌جاست.

• برچسب ها: غزل،  

ارسال به

روز و شب که متوقف شد شما هم دنبال دانش نباش.

***

کاملاً ناامیدکننده بود. شارل دولینه هیچ پیشرفتی در درس نداشت و معلمانش عذرش را خواستند. دلسوزی پدر و مادرش او را راهی مدرسۀ پزشکی کرد. فایده‌ای نداشت. او شیفتۀ گل و گیاه بود. در باغ پدرش می‌گشت و ساعت‌هایش را آنجا می‌گذراند. حین تحصیل در مدرسۀ پزشکی نوشته‌ای از گیاه‌شناسی فرانسوی به دستش رسید و مشتاقش کرد دربارۀ گیاهان تحقیق کند. نتیجۀ تحقیقاتش کتابی با موضوع طبقه‌بندی خاص گیاهان بود و بسیار مورد توجه قرار گرفت. راهی سفر دشوار هفت‌هزار کیلومتری شد و تحقیق گسترده‌ای در مورد موضوع مورد علاقه‌اش کرد. وقتی پس از سال‌ها به وطنش بازگشت، دانشمندی بود که همه به او افتخار می‌کردند.[1]

لَوْ یَعلَمُ النّاس ما فی طَلَبِ العِلْمِ لَطَلَبُوهُ و لَو بِسَفْكِ المُهَج و خوضِ اللُّجَج[2]
امام سجاد سلام‌الله‌علیه: اگر مردم می‌دانستند كه در جست‌وجوی دانش چه چیزی نهفته است، در پی آن می‌رفتند، اگرچه موجب ریختن خون و فرورفتن در دریاها می‌شد.

• برچسب ها: اهل‌بیت، مدرسه‌نما،  

ارسال به

بهای زیانی که در راه خدا به انسان می‌رسد چیست؟

***

سال‌ها بود بر شانه‌اش گودی بزرگی مانده بود. زنان مدینه با دیدن نسیبه یاد جنگ احد می‌افتادند. درست وقتی که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله در محاصره افتادند، نسیبه برخاست و تا پای جان از حضرت دفاع کرد. نیزه‌ای به شانه‌اش فرود آمد. پسرش زخمش را بست. به‌سرعت بازگشت و ضاربش را با شمشیر از پا درآورد. نسیبه زخم‌های فراوانی برداشته بود و امیدی به زنده ماندش نبود. شهیدان و مجروحان به مدینه منتقل شدند. نخستین کار پیامبر بعد از رسیدن به شهر، خبر گرفتن از حال نسیبه بود. خبر سلامتی نسیبه رسول خدا را خوشحال کرد: «خدایا این‌ها را در بهشت رفیق من قرار بده.»

إِنَّ اللّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ (توبه، 111)
درحقیقت، خدا از مؤمنان، جان و مالشان را به [بهای] اینکه بهشت برای آنان باشد، خریده است.

• برچسب ها: قرآن، مدرسه‌نما،